Mevrouw Elvira Knip heeft drie kleine aapjes als huisdier: Tim, Sam en Lulu. Ze behandelt de diertjes alsof het haar kinderen zijn. Maar elke morgen als Elvira boodschappen doet, halen de aapjes alles overhoop in een van de ruimtes van het huis. Elvira is bij thuiskomst steeds verbouwereerd en boos als ze in de hal, de woonkamer, de keuken, de badkamer of de keuken een enorme ravage aantreft. Ze spreekt de aapjes dan ook stevig toe. Op een dag komt ze weer thuis en lijkt alles netjes op z’n plaats gebleven. Maar ook de aapjes lijken verdwenen. De verdrietige Elvira doorzoekt het huis en komt tot vreemde ontdekkingen. Prentenboek met grappige tekst van de veelvuldig bekroonde Quentin Blake, en ronduit hilarische double-spread afbeeldingen met heel veel opzienbarende details van Emma Chichester Clark. Ontzettend grappig boek om voor te lezen en te bekijken met jonge kinderen, want het geheel lijkt op flink uitvergrote ondeugende streken van heel ondeugende kleuters. Zo worden er vol overgave prullenbakken leeggegooid, bloemenvazen omver gestoten en rollen wc-papier afgerold. Nu maar hopen dat niemand de wandaden gaat nadoen! Vanaf ca. 4 jaar. Verberg tekst

Breng twee toptalenten bij elkaar en het resultaat kan schitterend zijn, zoals in dit heerlijke prentenboek.

De plot is even eenvoudig als aantrekkelijk. Juffrouw Elvira Knip heeft geen hond of kat, maar wel … drie kleine aapjes. De drie puntjes staan er niet zomaar. Op die plaats moet je het blad omslaan, wat voor een moment van spanning en vervolgens verrassing zorgt. Elvira zorgt goed voor haar aapjes, ook al zijn ze heel ondeugend. Telkens als ze de deur uitgaat, zetten de diertjes het huis op stelten. Dat maken tekst en beeld duidelijk in drie stappen, wat voor leuke herhalingen en variaties zorgt, die de aandacht vasthouden en de spanning opbouwen. Wat alles nog erger maakt voor Elvira is dat ze haar aapjes telkens vraagt lief te zijn terwijl ze weg is. Dan gebeurt er een wonder: als ze ’s avonds thuiskomt, blijkt het huis tegen alle verwachtingen in netjes en opgeruimd. Maar waar zijn de drie aapjes naartoe? Dan blijkt hoe Elvira haar drie deugnieten niet kan missen, wat kinderen ongetwijfeld zullen herkennen. En Blake zou Blake niet zijn als op het einde de aap niet nog eens extra uit de mouw zou komen.

Al snel voel je sympathie voor de ondeugende aapjes, hoe stout die ook zijn. Dat maakt het boek hartverwarmend, een gevoel dat Elvira in één regel samenbalt als ze de aapjes terugvindt: Mijn lieve stoute kleine aapjes. Niet alleen deze subversieve sympathie voor het ondeugende maar ook de sterke combinatie van humor en spanning maakt dit verhaal bijzonder. Die spanning steekt vooral in de opbouw, waarbij je telkens opnieuw wil weten wat de aapjes uitgespookt hebben. Door zinnen te herhalen (met kleine variaties) voert Blake de spanning vakkundig op, zoals in de volgende schijnbaar onschuldige uitspraak: Ze keken haar met grote ogen aan en zeiden niets. Op de prent kijken de aapjes je telkens ‘onschuldig’ aan. Die illustraties zijn de derde reden waarom dit boek onweerstaanbaar is. Clark geeft zowel Elvira als elk van haar aapjes een eigen persoonlijkheid die je meteen voor hen inneemt. Haar collages zijn niet alleen speels en kleurrijk, maar ook knap opgebouwd, zodat de aandacht van de kijker meteen naar de streken van de aapjes of de emoties van Elvira gaat. Het kleurgebruik versterkt die gevoelens, zoals de grijstinten wanneer Elvira haar aapjes mist.

Auteur en illustrator spelen een geinig spel met de verwachtingen van lezer en kijker, het is een heerlijk spel waar jong en oud van kunnen genieten.

Verberg tekst

Breng twee toptalenten bij elkaar en het resultaat kan schitterend zijn, zoals in dit heerlijke prentenboek.

De plot is even eenvoudig als aantrekkelijk. Juffrouw Elvira Knip heeft geen hond of kat, maar wel … drie kleine aapjes. De drie puntjes staan er niet zomaar. Op die plaats moet je het blad omslaan, wat voor een moment van spanning en vervolgens verrassing zorgt. Elvira zorgt goed voor haar aapjes, ook al zijn ze heel ondeugend. Telkens als ze de deur uitgaat, zetten de diertjes het huis op stelten. Dat maken tekst en beeld duidelijk in drie stappen, wat voor leuke herhalingen en variaties zorgt, die de aandacht vasthouden en de spanning opbouwen. Wat alles nog erger maakt voor Elvira is dat ze haar aapjes telkens vraagt lief te zijn terwijl ze weg is. Dan gebeurt er een wonder: als ze ’s avonds thuiskomt, blijkt het huis tegen alle verwachtingen in netjes en opgeruimd. Maar waar zijn de drie aapjes naartoe? Dan blijkt hoe Elvira haar drie deugnieten niet kan missen, wat kinderen ongetwijfeld zullen herkennen. En Blake zou Blake niet zijn als op het einde de aap niet nog eens extra uit de mouw zou komen.

Al snel voel je sympathie voor de ondeugende aapjes, hoe stout die ook zijn. Dat maakt het boek hartverwarmend, een gevoel dat Elvira in één regel samenbalt als ze de aapjes terugvindt: Mijn lieve stoute kleine aapjes. Niet alleen deze subversieve sympathie voor het ondeugende maar ook de sterke combinatie van humor en spanning maakt dit verhaal bijzonder. Die spanning steekt vooral in de opbouw, waarbij je telkens opnieuw wil weten wat de aapjes uitgespookt hebben. Door zinnen te herhalen (met kleine variaties) voert Blake de spanning vakkundig op, zoals in de volgende schijnbaar onschuldige uitspraak: Ze keken haar met grote ogen aan en zeiden niets. Op de prent kijken de aapjes je telkens ‘onschuldig’ aan. Die illustraties zijn de derde reden waarom dit boek onweerstaanbaar is. Clark geeft zowel Elvira als elk van haar aapjes een eigen persoonlijkheid die je meteen voor hen inneemt. Haar collages zijn niet alleen speels en kleurrijk, maar ook knap opgebouwd, zodat de aandacht van de kijker meteen naar de streken van de aapjes of de emoties van Elvira gaat. Het kleurgebruik versterkt die gevoelens, zoals de grijstinten wanneer Elvira haar aapjes mist.

Auteur en illustrator spelen een geinig spel met de verwachtingen van lezer en kijker, het is een heerlijk spel waar jong en oud van kunnen genieten.

Verberg tekst