Onopvallend kun je Villa Papillon aan de Gistelsesteenweg in Varsenare niet echt noemen. Grote, kleurige vlinders maken er de argeloze passant op attent dat hier, achter de hoge heg, de lamp brandt. De patron van de zaak, Guy Danon, laat ons binnen en stelt voor eerst even rond te kijken. De villa telt zes themakamers zoals de grotkamer, de hartkamer of de Egyptische kamer. Allemaal hebben ze twee dingen gemeen: een bed en een jacuzzi. Wegens stevig boven ons budget, laten we de champagne voor wat-ie is, en aanvaarden we in dank de koffie die de eigenaar ons aanbiedt.
'De vroegere baas, de vader van Guy Danon, woont in Blankenberge. Twee jaar geleden nodigde een gemeenschappelijke kennis me uit voor een etentje', zegt Pieter Aspe (54). 'Guy Danon senior wou namelijk dat ik een boek zou schrijven over de Papillon. Ik heb hem toen uitgelegd dat ik nooit boeken in opdracht schrijf, maar eenmaal dat ik aan mijn verhaal was begonnen over een bordeel met de allures van een familiebedrijf, ben ik hier toch mijn licht komen opsteken.'
Heb je lange, hete nachten doorgebracht in de Papillon?
Pieter Aspe : 'Ik ben hier twee keer geweest. Mét mijn vrouw Bernadette! De meisjes wisten natuurlijk ook wat ik kwam doen en ik kreeg van Guy Danon een kwartier met elk van hen. Dat was voldoende om een idee te krijgen van het reilen en zeilen in het bordeel.'
Wat is je bijgebleven?
'Waarom de meisjes het doen. Hun motief was zes keer hetzelfde: geld. Eentje beweerde ook dat ze het graag deed en nog een ander meisje vertelde dat ze over haar ervaringen een boek wou schrijven, maar ik neem aan dat ze dat zei omdat ik schrijver ben.'
Heeft iemand je herkend in de Papillon?
'Toch wel. Enkele klanten verdwenen even snel als ze gekomen waren. Die dachten allicht: verdikke, Aspe zit hier natuurlijk materiaal te verzamelen voor een boek.' (lacht)
Stel dat je alleen was, zou een bordeel dan een optie zijn?
'Ik zou niet met voorbedachten rade een bordeel binnenstappen, maar je weet natuurlijk nooit wat er in een moment van zwakte gebeurt. Als je hier een avond zit, word je meegezogen in dat wufte sfeertje. De hele ambiance is er een van verleiding. De mannen komen binnen, drinken iets aan de bar en dan begint het spelletje waarbij de meisjes de mannen zo ver proberen te krijgen dat ze nog meer drinken of dat ze hen meenemen naar een kamer. Plots zijn ze dan verdwenen, dat doet toch iets.'
Bedoel je daarmee dat het begint te kriebelen?
'Het idee dat op enkele meters mensen in de weer zijn, is best wel opwindend. Dat vond mijn vrouw trouwens ook en daar heb ik naderhand van geprofiteerd!' (lacht)
Wie hier tot actie overgaat, moet wel zijn Visakaart bij hebben. In je boek heb je het over een avondje Papillon van 3.000euro.
'Het kan goedkoper, maar champagne tikt aardig aan. Je vindt drieliterflessen van 2.000euro op de kaart en het strafste is dat die flessen niet dienen om op te drinken, maar om uit te gieten over de meisjes. Sommige mannen kicken daar blijkbaar op. Ooit was er zelfs een klant die een bad nam in champagne. Reken maar, dan kom je met 3.000euro niet toe!'
Heb je uitgezocht wie dat kan betalen?
'Mensen met zwart geld, gelukzakken die stevig geërfd hebben, maar ook sportlui en showfiguren die in korte tijd sloten poen hebben verdiend. Ook politici die zich laten trakteren of zakenmensen die iets te vieren hebben, maken het graag bont in luxebordelen..'
'Maar ik hoorde ook over gewone mensen die maandenlang voor een nachtje Papillon sparen. Het mooiste verhaal is dat van die kerel die van zijn dokter te horen kreeg dat hij een agressieve kanker had. Zes maanden, meer hoop kon de arts hem niet geven. De man heeft zijn twee huizen verkocht en alles verbrast in de Papillon, zo'n 15 tot 20miljoen. Toen z'n fortuintje op was, kreeg hij van zijn dokters te horen dat de behandeling tóch was aangeslagen. Hij is genezen en moet nu rondkomen van een leefloontje.'
Wat doen de meisjes met hun geld?
'Over de balk gooien. Ze verdienen veel, maar ze geven nog meer uit.
Welk is het sterkste verhaal dat de Papillon-meisjes je hebben verklapt?
'Een oudere pastoor ging telkens met twee meisjes in bad, maar zij mochten hem absoluut niet aanraken. Het enige dat hij verwachtte, was dat ze hem met eerwaarde aanspraken. En de sm-kamer wordt blijkbaar druk bezocht door politici en gezagsdragers. Overigens, opvallend is dat 60procent van de klanten geen seks heeft in de Papillon. De meeste bordeelbezoekers komen in de eerste plaats omdat ze hier een gewillig en discreet luisterend oor vinden.'
Van In laat zich verleiden tot iets meer. Zoals veel politiemensen, en dan niet beroepshalve?
'Volgens Guy Danon wel. Blijkbaar gebeurt het soms dat ze onder hun rekening proberen uit te komen. Maar dat pakt niet bij Guy. Een rechercheur is zelfs ontslagen omdat hij zijn rekening niet wou betalen.'
Heb je eigenlijk afspraken gemaakt met de eigenaar voor je aan het boek begon?
'Nee, Guy heeft me gezegd dat er geen beperkingen golden en ik heb dan ook zijn naam gebruikt, op één letter na. In het boek heet hij Danton. Voorts heeft hij het boek pas te lezen gekregen toen het definitief af was.'
Was hij blij met de wending dat Van In in de grotkamer wordt gefilmd?
'Dat is natuurlijk fictie. Ik had in mijn verhaal hard bewijsmateriaal nodig om Van In onder druk te zetten en daarvoor zijn video-opnames ideaal. Maar bij mijn weten hangen er hier geen camera's.'
Je boek heet De zevende kamer. Dat blijkt de keuken te zijn. Hoe zit dat?
'De eerste keer dat ik hier kwam, werd ik binnengelaten langs de keuken. Toen zaten daar twee meisjes te kletsen. De keuken moet de plek zijn waar de roddels worden verteld, stelde ik me voor. In mijn boek leidt die plek tot de ontknoping. En euh, als je hier kind aan huis bent, en je wil een extra'tje. Waarom geen nummertje in de keuken? (lacht) '

Verberg tekst

Meer clichés heeft Aspe niet nodig om zonder grote pretenties een vlotlopende en licht hilarische misdaadroman te kneden naar beeld en gelijkenis van de provincie: iedereen heeft een dubbelleven, elk vooroordeel is waar en wordt haast gelijkmoedig uitgebeend, de maatschappij is verrot tot op het bot, maar dat mag de pret niet drukken. Van In raakt door een geheime opname in een bubbelbad in de knel, zijn oversten zijn hem liever kwijt dan rijk na de moord op een vooraanstaand 'links' politicus met meer ballen dan hersens. Het politieke complot vertakt zich natuurlijk in hogere rechts- en politiekringen, wat alle spelers de kans geeft de ander te chanteren. Een reeks moorden volgt. En telkens wordt een spoor achtergelaten op het lijk: een kokertje met nummer zeven in de maag, een speelgoedautootje, een naamkaartje van de Villa. Misschien maakt Aspe een te bruuske sprong naar de oplossing van het raadsel, maar dat lijkt hem deze keer minder te interesseren dan de wereld achter het behang van de welgedane klasse. De auteur laat het verhaal helder uitlopen, netjes in de plooi met wraak als motief en afpersing als zelfbescherming. De grapjes ('Van In voelde zich als een racist die twee dagen zonder water in de woestijn heeft rondgezworven en een glas weigert aan te nemen van een Marokkaan') horen erbij als tepelklemmen.

Verberg tekst

Pieter Aspe debuteerde in 1995 met Het vierkant van de wraak, de politieroman waarin de Brugse inspecteur (later commissaris) Van In zijn eerste stappen zet. Sindsdien levert de auteur met de regelmaat van een Zwitserse klok werken af die stuk voor stuk blijk geven van gedegen vakmanschap. Na Georges Simenon is Aspe de meest succesrijke en meest gelezen Belgische misdaadauteur.

De zevende kamer is Aspes 22e misdaadroman en zowel bij de auteur als bij Van In gaat een Duvel er nog vlot in. Het onverwoestbare libido van de hoofdfiguur zorgt ondanks zijn leeftijd nog steeds voor spanningen en fricties aan de zijlijn van het speurwerk. Hetzelfde kan gezegd worden van onderzoeksrechter Hannelore en inspecteur Versavel. De misdaad in Vlaanderen en omstreken neemt nog niet af zodat de hoofdinspecteur en de talloze lezers zich andermaal kunnen verheugen op een mysterie waarmee de Vlaamse goegemeente in opspraak dreigt te raken. Een vooraanstaand politicus werd namelijk vermoord in de buurt van een gerenommeerd luxebordeel. Procureur Beekman pikt het niet dat Van In de voor de hand liggende link tussen de dood van de toekomstige premier Louis Vandervelde (een socialist!) en de Villa Papillon wil uitvlooien, zodat commissaris Van In een parallel onderzoek start en op eigen initiatief een spoor naar Zuid-Frankrijk volgt. Het initiatief wordt hem door Justitie niet in dank afgenomen en de commissaris komt zo onder druk te staan dat hij zelf begint te twijfelen.

De ingrediënten worden met veel zwier en kunde gemengd tot de vertrouwde cocktail die door velen bijzonder gesmaakt wordt. De misdaadromans van Pieter Aspe worden met liefde en vakmanschap gemaakt, en gebotteld naar aloude traditie. Goede tradities dient men dan ook in ere te houden. [Staf Schoeters] Verberg tekst

Tweeëntwintigste deel in de serie politieromans rond de Brugse commissaris Van In en zijn assistent Guido Versavel, en onderzoeksrechter Hannelore Martens, het vaste trio in de misdaadromans van Pieter Aspe. Een ex-minister van justitie en toekomstig premier wordt dood aangetroffen in de buurt van een luxe bordeel nabij Brugge. Het verband dat Van In legt met de vermoorde en de vindplaats wordt hem niet door iedereen in dank afgenomen. Tegen de zin van Van In wordt de federale politie belast met het onderzoek, maar daar neemt Van In geen genoegen mee. Volgens het beproefde recept geschreven policier met veel dialogen, humor, sympathieke en overtuigende hoofdpersonen en veel authentieke Brugse sfeer. Van Aspe werd al meermalen genomineerd en bekroond voor zijn misdaadromans die ook verfilmd werden voor televisie. Kreeg drie sterren in VN's Detective & Thrillergids 2008. Paperback, duidelijke druk.