Een en al tederheid, dat stralen de twee verstrengelde poezenlijven uit op de voorkant van het prentenboek. Zwart en rood zijn ze, tegen een grijze achtergrond met enkele bloemen. Ook binnenin vallen de krachtige composities op. Tegenover het titelblad is een meisje met haar poes afgebeeld als één figuur, waarbij de poes die tussen haar benen door glipt als het ware met haar versmelt. Haar bloesje heeft een bloemenmotief als op behangpapier en haar rokje heeft ruiten als tegels. Het rood van de poes komt terug in haar lippen. Op de eerste prent is de poes van achteren te zien als een monoliet, starend naar haar beeltenis in het vensterglas. Ze zou naar buiten willen, maar dat mag niet van mama. De kleine ik begrijpt het niet. Haar botsende gevoelens zijn ook zichtbaar in sommige woorden in de tekst die rood gedrukt zijn: 'binnen' en 'buiten', 'boos' of 'waarom'. Die waarom-vraag is pregnant aanwezig. De ik-figuur houdt van binnenpoes, maar ook van de poes buiten. Dat maakt de illustratrice krachtig duidelijk wanneer het meisje buitenpoes in haar armen sluit en ze hen even groot tekent. Even later vraagt de ik aan haar mama waarom de poezen gescheiden moeten blijven. Mama's antwoord 'Omdat dat zo hoort', voldoet niet. Op de illustratie zie je haar in de armen van mama bij een zwarte boom met de zwarte buitenpoes erin. Het raam waarachter binnenpoes staart, vormt een vreemde, kille uitsnede in het gele vlak van het huis, waarbij de weerspiegeling de boom ook een beetje binnenbrengt.
Op de volgende prent wordt de tweestrijd van de ik ingekaderd. Haar gezicht vervloeit met het lijf van buitenpoes, met naast haar een tweede gezicht (haar andere ik, of haar moeder?). Buitenpoes speelt vrolijk met de vlinders, gemaakt uit de bloemen van papier uit de jurk van het meisje, waardoor haar gedachten met haar poes mee lijken te fladderen. De ik geeft binnenpoes een buitenzoen. Een paar woordjes verschil zorgen ervoor dat de buitenzoen binnen komt, waarop de climax volgt als de twee poezen rood en zwart in een innige omhelzing liggen. Het leven is echter niet alleen maar tederheid. De ik ligt treurig met buitenpoes op de bank. Uit de tekst kan de lezer opmaken dat binnenpoes verdwenen is: 'Mama zegt dat ze heus wel terugkomt. En dan wordt alles anders.' Hoe anders, dat maakt de slotprent duidelijk, met opnieuw veel rood en zwart en iets ertussenin. Woorden zijn overbodig. Wie mee dwars wil denken zoals de ik-figuur, kan zich afvragen of mama wel of niet gelijk had om de poezen uit elkaars buurt te houden.
Binnenpoes buiten is een fascinerend boek vol contrasten en emoties, waarin de sobere woorden en beelden elkaar aanvullen als de twee poezenlijven. Het boek gaat over liefde voor en tussen poezen, maar ook over vragen stellen en zich afzetten tegen: heel wat voor een kat. [Jan Van Coillie] Verberg tekst

Een klein meisje vertelt in de ik-vorm dat haar oranje poes, waar zij erg dol op is, nooit naar buiten mag van haar moeder. Het meisje begrijpt dat niet en laat toch, ongehoorzaam als zij is, haar poes naar buiten. Deze binnenpoes ontmoet buiten een buitenpoes. Voor kleuters is de tekst bij deze vertelling te summier om goed te begrijpen. De tekst is steeds in de prent geplaatst, terwijl aan sommige woorden extra nadruk wordt aangegeven door grotere, cursieve letters. Echter, hoe de vork precies in de steel zit, blijft onduidelijk. De platen uit het vierkante prentenboek, die telkens een dubbele pagina beslaan, zijn beeldschoon getekend en mysterieus ingekleurd met bloemmotieven in rood, zwart, groen en grijs, met een knipoog naar de Chinese prentkunst. Mooi geïllustreerd poezenverhaal, dat uitsluitend met uitleg van volwassenen bruikbaar is. Vanaf ca. 5 jaar.

Een klein verhaal over de grote liefde van een klein meisje voor haar kat. Het is ook een 'waaromboek' over binnen en buiten. Waarom mag binnenpoes niet buiten en buitenpoes niet binnen bijvoorbeeld. Het kleine meisje trekt al de antwoorden van mama in twijfel en moedigt poes aan om in de gordijnen te kruipen. Ze laat binnenpoes zelfs naar buiten en buitenpoes naar binnen, overtuigd als ze is dat mama toch niet boos kan blijven. Je kan zo raden hoe de kennismaking tussen de twee poezen verloopt en welke gevolgen die heeft...
Het is een prentenboek dat je moet zien en inkijken, steeds opnieuw. De tekeningen zijn heel bijzonder. Ze doen soms denken aan Japanse prentkunst. Het oogt een beetje abstract: grote, haast bladvullende figuren soms en toch met een heel aanwezige achtergrond waarin collage-elementen en schaduwen een grote rol spelen. Zwart en rood zijn de kleuren van de poezen en die komen altijd terug. Een heel intimistisch en toch speels verhaal in een mooie uitvoering. Niet alleen voor kattenliefhebbers!
Verberg tekst