Stekene

Jeugdschrijver Dirk Bracke uit Stekene heeft zijn nieuwste boek voorgesteld in de bib. Bracke is met 'Over Tijd' al aan zijn 21ste roman toe. Dit keer verdiepte hij zich in tienerzwangerschappen. Hij ging er voor op bezoek in een tehuis voor tienermoeders in Kasterlee. «Een ex-collega had met eens over dit centrum verteld omdat zijn zus er werkt», licht hij toe. «Ik speelde al langer met het idee om daar iets rond te doen.»

Bracke kreeg van de directeur van De Merode toelating om in het tehuis rond te dwalen en met de begeleidsters en de meisjes te praten. «Ik keek hoe ze met hun kinderen en met elkaar omgingen. Soms hadden we het over hun toekomst of over de toekomst van hun kind. Over hun twijfels of ze hun kind wilden houden omdat ze het moeilijk vonden om ervoor te zorgen, over een nieuwe vriend die een kind niet zag zitten of over hun kind afstaan aan pleegouders omdat ze dachten dat het dan betere kansen zou hebben.»

Die gesprekken en observaties maken van 'Over tijd' een realistisch boek met een verrassende plot.

Verberg tekst

'Het viel me erg op dat de acht meisjes met kind die in De Merode vertoefden, geen of nauwelijks contact meer hadden met de vaders'

Het boek speelt in het centrum voor integrale gezinszorg De Merode in Kasterlee. Ben jij daar vaak op bezoek geweest?
'Toch een vijftal keer, vanaf het ontbijt tot de avond. Soms kom je meer te weten onder vier ogen. Ik heb ook met de begeleiders gepraat. De Merode bestaat in 2008 veertig jaar. Het is een wereld die wij nauwelijks kennen. De meisjes gaan nog naar school, maar moeten eerst hun kind zelf wassen en eten geven. Toen ze moeder werden, gebeurde dat met hooggespannen verwachtingen. Wanneer het kind er eindelijk is, blijkt dat veel meer inspanningen te eisen dan gedacht.'
Hoe zijn de jonge vaders?
'Het viel me erg op dat de acht meisjes met kind die in De Merode vertoefden, geen of nauwelijks contact meer hadden met de vaders. De jongens waren bij aanvang enthousiast maar dat gevoel slijt gauw. De meisjes moeten immers in Kasterlee blijven. De jongens hebben de vrijheid om te gaan voetballen of uit te gaan. Dan verdwijnt het vadergevoel snel. Ik herinner me dat een jongen geregeld langskwam, maar alleen omdat zijn ouders wilden weten hoe het met hun kleinkind was gesteld.'
'Soms belandt het kind bij pleegouders, soms lukt het een meisje om goed voor haar kind te zorgen op haar kamertje in De Merode. Vroeger was het een schande dat een meisje van veertien jaar zwanger werd. De meisjes kwamen er gewoon bevallen. Nu leren ze omgaan met hun kindje. Soms hoor je hen roepen, boos worden. Als het tegenvalt, is het kind het slachtoffer. Die gevoelens zijn in een boek moeilijk te verwoorden. Het mag nooit te kwetsend zijn. De reacties op het boek zijn echter positief. Het is ook niet de bedoeling een soort van joepie-gevoel te creëren zoals Stephanie Planckaert. Zo werkt het niet.'
Wat wordt je volgende boek?
'Ik schrijf een vervolg op Black . Normaliter doe ik zoiets niet, maar nu maken we een uitzondering. Ik ga op stap met drie politiemensen in Brussel en neem de zwarte jeugdbendes onder de loep. Eén van de politiemannen is een zwarte en hij helpt zelf zwarte bendeleden te ontmaskeren. Om aan bedreigingen te ontsnappen, woont hij buiten Brussel. In de ogen van de anderen is hij immers een verrader.'

Verberg tekst

Dorien, een meisje van 16 is zwanger en kiest ervoor om haar kindje te houden. Omwille van de spanningen thuis verhuist ze naar een opvangcentrum voor tienermoeders in Kasterlee. Het leven als jonge moeder blijkt helemaal niet zo rooskleurig te zijn en ze komt voor moeilijke keuzes te staan. Het verhaal wordt rechtlijnig in een vlotte stijl verteld en is doorspekt met vijf flashback-hoofdstukken, waarin wordt verteld hoe Dorien zwanger werd. De boeken van de auteur zijn bij zowel jongens als meisjes immens populair. Hij behandelt steeds een bepaald thema, zoals bijvoorbeeld bendes in zijn vorige boek 'Black'*, en hij doet uitvoerig onderzoek naar zijn onderwerp. Voor dit boek sprak hij met tienermoeders van het opvangcentrum in Kasterlee. De auteur slaagt erin een realistisch, soms genadeloos portret neer te zetten van het leven van een tienermoeder. Het boek mist echter diepgang en warmte en heeft, net als de meeste van zijn andere boeken, bij momenten meer weg van een televisiereportage dan van een literair werk. Voor jongeren vanaf ca. 14 jaar. Verberg tekst

De zestienjarige Dorien wordt na een dagje Werchter verkracht. En ze blijkt zwanger. Zeer tegen de zin van haar moeder, kiest ze ervoor haar kind te houden. Ze vindt onderdak in een gezinsvervangend tehuis voor ongehuwde moeders in Kasterlee, waar hen geleerd wordt hun kind goed te verzorgen en om op eigen benen te staan. Dat laatste is niet eenvoudig, en Dorien leert met vallen en opstaan. Dirk Bracke grijpt hier opnieuw naar zijn beproefde recept: een controversieel thema waarrond hij heel wat onderzoekswerk verricht, zodat zijn werk aan een documentaire doet denken. Maar ook in dit boek haalt hij een hoog Jambers-gehalte. De grens tussen documentaire en sensatie is opnieuw flinterdun. Zoals we dat van hem gewend zijn, draait hij nergens doekjes om: hij geeft openhartig weer wat hij registreert, zonder een standpunt in te nemen of een oordeel te vellen. Het leven van een tienermoeder in een opvangtehuis is immers geen pretje. Ze moeten zelf zoveel mogelijk voor hun kind zorgen, maar ze leiden ook het leven van een tiener en daarin nemen een gsm en verliefdheden een grote plaats in. Dit boek schreeuwt uit dat je er beter niet aan begint, al loopt het uiteindelijk toch wel (min of meer) goed af. Nog een typische Bracke-trek. 'Over Tijd' is onnoemelijk vlot geschreven, het is snel, en behandelt een thema dat vrij gevoelig ligt in onze maatschappij. De inhoud – de juiste weergave van de werkelijkheid – primeert op de vorm. Er wordt weinig of niets aan de fantasie overgelaten. En zwanger worden kan iedereen overkomen, ook meisjes uit begoede gezinnen. De combinatie van dit thema en de directe, eenvoudige vertelstijl zorgt ervoor dat ook dit boek weer verslonden zal worden door heel wat jongeren. Maar met Literatuur (met grote L) heeft dit allemaal niet veel te maken.
Verberg tekst